– Aż pewnego dnia usłyszałam, jak Ezekiel rozmawia z kilkoma innymi mężczyznami. Jej dłoń zacisnęła się na Ewce, jej palce były zimne jak lód. „Oni… decydowali, do której z nich pójdzie Boguś, kiedy będzie starsza! Kiedy nie wyszła jeszcze z pieluch!
– Postanowiłam tego dnia umrzeć, zanim pozwolę mojemu dziecku żyć tym życiem. Zostałam do tego zmuszona. Poderżnęłabym grube gardło Ezekiela, spaliłabym teren wokół mnie, zjechałabym samochodem z klifu z Bogną obok mnie, ale nie pozwoliłabym na to. Moje dzieci dorastałyby na wolności.
– Więc kilka nocy później spakowałam trochę ubrań, wzięłam wystarczająco dużo pieniędzy, by starczyło mi na kilka miesięcy, ukradłam samochód i odjechałam. Strażnicy spali, jak sądzę, albo nigdy bym tego nie zrobiła. Ezekiel zawsze bał się, że CBŚ go dopadnie, a miejsce to było strzeżone jak zbrojny obóz.
Parsknęła szyderczo. – Jakby ta smutna gromada przegranych mogła powstrzymać kogokolwiek dłużej niż pięć minut. Mimo to, mimo że przedarłam się przez bramę, doznałam uszkodzenia przedniej części samochodu.
– Pojechałam do Suwałk, płacąc za wszystko w gotówce. Kiedy tu dotarłam, wydawało mi się, że uciekłam wystarczająco daleko. Dostałam mieszkanie, kupiłem używane meble i czekałam na narodziny Doroty. Kiedy to zrobiła, dostałam pracę jako kelnerka – wzruszyła ramionami. – Resztę znasz. Próbuję zdobyć świadectwo maturalne. Kiedy to zrobię, dostanę lepszą pracę. A moje dzieci nigdy nie będą zmuszone znosić tego, co ja musiałam.
Jej głos stał się szorstki. – I nigdy nie dowiedzą się, kto jest ich ojcem.
– Mój Boże – westchnęła Ewelina. – Jesteś niesamowitą, niesamowitą, cudowną kobietą.
Pociągnęła nosem, wycierając łzy, które spływały jej bezwstydnie po policzkach. – Myślałam, że uczysz się algebry? Kurwa, Maria, przez ostatnie dwa lata uczyłaś się być człowiekiem.
– Przepraszam – szepnęła, przyciągając ją do siebie w uścisku. – Tak mi przykro. Pomyślałam… Myślałam, że jesteś kimś, kto popełnił błędy, kiedy byłaś młodsza. Nigdy bym nie pomyślała…
– Jesteś najodważniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam w życiu.
Maria drżała – Chciałam tylko, żeby moje dzieci miały lepsze życie niż ja.
– Będą miały – obiecała Ewka. „I nie mów, jakby twoje życie się skończyło. Nie jesteś teraz zasuszoną starą panną. W rzeczywistości – ciągnęła, obejmując policzek dłonią – jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałam.
– Naprawdę? – drażniła się Maria. – A co z tą twoją Śnieżną Panną?
– Cóż, nie jest moja – odpowiedziała Ewka, bawiąc się. – A teraz jej tu nie ma, prawda? A nawet gdyby była – powiedziała ściszonym głosem – nadal wolałabym być z tobą.
– Czy będziesz moją ukochaną, Mario?
Młodsza kobieta spojrzała na swoje kolana, gdzie mocno zacisnęła dłonie. – Ja nie… podniosła wzrok, a jej policzki rozpalone ze wstydu. – Nie wiem, co robić.
– Oczywiście, że tak – poprawiła delikatnie. Przesunęła dłonią w górę od talii, aż musnęła spuchnięty wzgórek jej piersi. – Ciało wie, czego chce. Ufaj temu.
– Na górze? – Zapytała. – Czy na dole?
